Kjo është ajo që ndodh. I ndodh shumë fëmijëve. Të gjithë atyre fëmijëve që kujdesen për prindërit në periudhën e fundit të jetës së tyre. Ata bëhen prindër të prindërve të tyre. Rolet ndryshohen dhe është diçka që shkakton shumë trishtim përveç vështirësive të konsiderueshme.
Kur ishim fëmijë, ne ishim ata që duhej t’i respektonim rregullat, të ndiqnim këshilla, të merrnim “urdhra”. Kur një prind plaket dhe nuk është më i pavarur, ndryshojnë rolet.
Ndryshimi është i vështirë për t’u menaxhuar. Të mësuar për t’i konsideruar prindërit e tyre si shtylla të vërteta ku mbështetemi gjatë vështirësive tona, papritmas e gjejmë veten në atë që ka qenë gjithmonë roli i tyre në jetën tonë shtyp rek,lamen dhe lexo me shume
I ndihmojmë ata të lëvizin, lahen, hanë. U jepni urdhra për të pirë ilaçet e tyre, për të vendosur kufijtë që përfaqësojnë një mbrojtje për brishtësinë e tyre “të re” … Dhe e gjithë kjo pa harruar t’i përqafojmë ata, për ta vendosur kokën e tyre në zemrën tonë. Pa harruar një buzëqeshje, nga ajo që aq shumë kemi marrë prej tyre kur ishim fëmijë.
Gjatë periudhës së fundit të jetës së tyre, prindërit tanë, janë të brishtë si fëmijët, na kërkojnë të jemi të fortë, siç ishin ata kur na lindën, Ata na kërkojnë të jemi të duruar, të njëjtin durim që na kanë treguar për shumë kohë. Ata na kërkojnë një puthje, një gjest të dashur, të njëjtën dashuri me të cilën ata na kanë rritur.
Ata na kërkojnë të mos i bëjmë ata të ndjehen si një barrë për ne, të mos i konsiderojmë një barrë dhe ata nuk e kërkojnë me fjalë. Ata kurrë nuk do ta bënin atë …Ata e kërkojnë atë me sytë e tyre pak të mbuluar, me duar që dridhen … me atë zemër në të cilën na vinin në gjumë shumë herë kur ishim fëmijë.
Dhe ne, si fëmijë, duhet të pranojmë përgjegjësinë për jetën e tyre. Kjo jetë që na lindi tani varet nga ne, që të vdesin në paqe. Të gjithë fëmijët janë etërit e vdekjes së baballarëve të tyre. Kurrë nuk mund t’i lëmë vetëm. Ata na dhanë jetën!
