“Dreams House Dance Academy” është një prej shkollave më të suksesshme të kërcimit në vend. Veç punës së palodhur të themeluesit të saj, Anxhelo Goga, në bazën e akademisë qëndron mbështetja dhe dashuria.
Këtë e shpjegon më së miri historia e Anxhelës, e cila rrëfen në “Ka Një Mesazh Për Ty” rrugëtimin e saj të vështirë me shëndetin. Nëpërmjet rubrikës së programit “E Diela Shqiptare” në Tv Klan ajo përcjell mesazhin se si kërcimi nuk është vetëm një pasion, por përfaqëson edhe ndjenja njerëzore, besim, kujdes, mbështetje dhe shumë dashuri.
Anxhela: Sot jam 22 vjeç. Mbush plot 10 vjet që jam pjesë e akademisë dhe dua ta nis me këtë foto që ju po shihni. Në moshën 15-vjeçare u diagnostikova me trombocitopeni e cila është një sëmundje gjaku, rruazat e kuqe të gjakut janë të ulëta dhe për këtë arsye më duhej ta ndërprisja 3 muajt e verës, nuk isha më pjesë e akademisë për shkak të analizave dhe çdo gjëje tjetër që duhej të bëja në lidhje me shëndetin. Mjekimi që m’u dha ishte që të pija 20 kokrra kortizon në ditë. Pra për ju që e njhni, kortizoni ka veti fryrëse dhe nga 52 kilogramë kalova në 99 kilogramë që jam aty në foto.
Ardit Gjebrea: Si e përjetove ti këtë moment?
Anxhela: Dua të cek një detaj që tani kur e kujtoj më vjen për të qeshur, por kam qenë shumë keq. Kur kam qenë në shkollë, në 9-vjeçare, zysha po bënte apelin dhe kur përmendi emrin tim, Anxhela Jaçe, tha “mungon” ndërkohë unë isha përballë saj dhe ajo nuk më njohu dhe të gjithë nxënësit e klasës filluan të qeshnin. S’e di, atë periudhë, të gjithë…
Ardit Gjebrea: Të bullizonin?
Anxhela: Po. Asnjë nuk sillej më siç ishte Anxhela e mëparshme, çdo gjë ishte kthyer shumë… Kishte një ndryshim shumë drastik. I vetmi person që pa atë gjë te unë ishte profja, pra Anxhelo dhe nga ajo Anxhela që ishte mbyllur në guaskën e saj nga të gjitha këto gjërat që po më ndodhnin dhe ndryshimet, bullizimi…
I vetmi vend ku Anxhela gjeti mbështetje e ngrohtësi ishte salla e kërcimit ku mund të ndiente se asgjë nuk kishte ndryshuar dhe se e donin përtej pamjes së saj. Sa i përket kësaj të fundit, ajo kujton edhe punën e vështirë që iu desh asaj dhe profesorit për të mposhtur pasojat e kortizonit.
Anxhela: Pasi e mbylla fazën e mjekimit, unë u mor një vendim që do operohesha dhe kam bërë splenoktomi. Për ata që nuk e dinë, është heqja e shpretkës dhe kjo gjëja ishte për të rregulluar trombocitet.
Pas dy muajsh që u shërua plaga, nga historitë që kisha dëgjuar ose nga njerëzit e afërm që kisha te dhomat e spitalit, thanë që ishte shumë e vështirë që të kthehesha në peshën e mëparshme. Ose shumë veta kur kanë pirë kortizonin janë thjesht… janë shëndoshur, janë fryrë dhe nuk janë kthyer dot në peshën e mëparshme.
Aty ku humba besimin te vetja ishte profja që më tha “do ia dalim bashkë, do ta bëjmë, do i futemi kësaj pune dhe do shkosh aty ku ke qenë”. Jam futur, bëja prova me orë të tëra, kërceja me orë të tëra, përveç kësaj më linte dhe detyra shtëpie, ishte çdo gjë e dokumentuar, duhet t’i çoja me video se çfarë haja, dietën, stretching, ushtrime pafund, ishte gjatë gjithë kohës në kokë.
Pas shumë kohësh, pas shumë vitesh lodhje, djerse, vullneti, jo do ta lë, nuk mundem, “do ta bësh, do ta bësh, do ta bësh”, më në fund fitova besimin te vetja dhe nga 99 kile jam 56 kilogramë tani.
Anxhela sot ka bërë realitet ëndrrën e saj dhe është koreografe në akademi.
