“Zonja Bovari”, ngjarjet e romanit të famshëm, morën shkas nga një histori e vërtetë që pati ndodhur në qytetin e lindjes së Gustav Floberit, autorit të veprës.
Atij i mbetej veç të realizonte përgjithësimin artistik të realitetit.
Përgjithësimi ishte realist dhe lidhej me degradimin e shoqërisë franceze të kohës.
Ema Bovari është një vajzë provinciale që lexon shume libra romantikë dhe ka marrë një formim konservator në manastir.
Për shkak të letërsisë romantike që lexonte, Ema bën zgjedhjet e gabuara në jetë, humbet lidhjet me realitetin dhe shndërrohet në një vik.timë të pasioneve të saj, të cilat e orientojnë drejt aventurave të pafundta.
Ema dëshiron ndryshimin në jetën e saj, por problemi qëndron me faktin se ajo është heroinë pasive: nuk vepron vetë për të dalë nga monotonia, por varet prej personazheve të tjerë.
Me Emën shfaqet dukuria e bovarizmit: prirja për të ëndërruar dhe për t’u zhgënjyer pafundësisht nga realiteti.
Prandaj ishte dhe është tejmase i lexuar në çdo kohë…
POR, para se t’ju flasim më gjerësisht mbi thelbin e librit, kemi përzgjedhur një ese shumë të bukur, se si e sheh fenomenin “Ema”, një nxënëse e klasës 12, sië është Evdhoksia Disho, shkolla “Sami Frashëri”.
Në mes të tjerash, Evdhoksia ka nxjerrë këtë thirrje brilante nga vepra:
“Burra, duajini gratë.
Burra, shprehjani grave dashurinë që ndjeni përpara se të jetë tepër vonë.
E ju gra FLISNI.
Mos ndiqni Emën.
Por, FLISNI.
Ndoshta ai do t’ju kuptojë.
Po s’ju kuptoi të paktën u përpoqët për të pasur atë dashuri përrallash”.
“Ema Bovari”, mesazhi që përcjell kjo vepër (sipas nxënëses)
Në qendër të romanit shfaqet një ëndërrimtare.
Një ëndërrimtare provinciale, që shkatërron veten për shkak të realitetit ku jeton.
Dhe kush mund ta gjykojë?
Kush nga ne mund të thotë se ndihet i plotësuar me jetën e tij?
Se s’do të donte një jetë tjetër, apo të paktën ndonjë ditë ndryshe nga normalja.
Asnjëri!
Sepse, Ema Bovari përfaqëson gjithsecilin prej nesh.
Ajo është thjesht një njeri i zakonshëm që do të donte të kishte bërë diçka në jetën e saj.
Të kishte shijuar pak më shumë atë jetë që i ishte dhënë.
Do të donte të kishte jetuar pak më shumë.
Ti mund edhe të thuash se ajo po ëndërronte shumë.
Se e teproi me veprimet që bëri.
Por, ajo kishte humbur.
Kishte humbur në atë provincialitet, në atë rutinë, në atë vorbull ëndrrash.
Po vallë pse nuk mund të realizoheshin këto ëndrra të saj?
Pse s’mund ta donte njeri aq fort, aq me pasion sa lulet do të çelnin nga e para.
Pse s’mund ta donte dikush si në përralla?
Ose më saktë pse s’interesohej njeri për të.
Si ishte, çfarë bënte, çfarë do donte të bënte?
Pse nuk kishte me kë të thurte ëndrra?
Pse duhej t’i thurte e vetme?
Dhe kjo po e çmendte më shumë se çdo gjë tjetër.
Që ishte e vetme.
Që s’kishte askënd.
U përpoq t’i përkushtohej shtëpisë, e ktheu shtëpinë siç donte.
U kthye nga pianoja, as ajo nuk e shpëtoi.
Madje u përpoq të fliste me bashkëshortin e saj, por s’mundi.
Po priste qoftë edhe një shenjë nga ai, por nuk mori asgjë.
I dha kaq shumë ëndrra asaj dashurie dhe në këmbim nuk mori as një “Zemër, më mori shumë malli për ty sot”.
Prandaj kërkoi për ngushëllim diku tjetër, sepse burri i saj i nderuar ishte tepër i zënë në të qenit naiv, saqë nuk e kuptonte.
Burri i saj i nderuar ishte i zënë duke menduar sesa jetë perfekte kishte, se si çdo gjë ishte në rregull dhe nuk i kuptonte shenjat.
Madje as detyrën si mjek nuk e kreu dot.
Nuk vuri re që kishte një paciente të sëmurë në shtëpi.
Ema me të vërtetë ishte e sëmurë.
Gjithë ai realitet i hidhur ia theu zemrën, ia copëtoi kockat një nga një pa mëshirë.
A i vëmë dot faj?
Realiteti ia theu krahët.
Ai realitet aq i ashpër nuk e la të jetonte në atë botë ëndrrash.
Dhe kështu ajo vdi.q.
Hodhi poshtë ëndrrat që e shtynin të jetonte dhe vdiq.
A fitoi gjë?
Po, fitoi.
Sepse përcolli një mesazh.
Një mesazh që duhet t’i ngulitet në kokë çdo burri e çdo gruaje kudo qoftë, që të mos ndjekin fatin e saj.
“Burra, duajini gratë.
Burra, shprehjani grave dashurinë që ndjeni përpara se të jetë tepër vonë. E ju gra FLISNI.
Mos ndiqni Emën.
Por, FLISNI.
Ndoshta ai do t’ju kuptojë.
Po s’ju kuptoi të paktën u përpoqët për të pasur atë dashuri përrallash”.
Mbi librin
Vepra “Madam Bovari” është një roman kronikë e kohës.
Vepra është natyraliste për nga stili, sepse përshkruan me detaje të stërholluara mjedise, personazhe dhe veprime dhe trajton çështje tronditëe sikur të ndodhnin përditë në jetën e njerëzve.
Floberi ndjek metodën e impersonalizmit: nuk gjykon veprimet e personazheve.
Ema Bovari është një vajzë provinciale që lexon shume libra romantikë dhe ka marrë një formim konservator në manastir.
Për shkak të letërsisë romantike që lexonte, Ema bën zgjedhjet e gabuara në jetë, humbet lidhjet me realitetin dhe shndërrohet në një viktimë të pasioneve të saj, të cilat e orientojnë drejt aventurave të pafundta.
Ema dëshiron ndryshimin në jetën e saj, por problemi qëndron me faktin se ajo është heroinë pasive: nuk vepron vetë për të dalë nga monotonia, por varet prej personazheve të tjerë.
Në kohën që u shkrua romani shoqëria franceze kalonte një krizë shoqërore, ekonomike, psikologjike, morale dhe filozofike.
Romani ka si qëllim të demaskojë vlerat false të shoqërisë, moralin hipokrit të saj, kotësinë e letërsisë romantike dhe influencën negative të saj.
Romani është vepër realiste që shquhet për pasuri të vëzhgimeve të jetës dhe psikologjisë së shoqërisë së kohës për vërtetësinë e fakteve, për përgjithësimin e madh artistik që i bëhet fenomenit Ema.
Ajo është viktimë e realitetit francez që ishte duke u bërë provincial dhe karakterizohej nga amullia dhe shpërbërja.
Konflikti i romanit është ndeshja mes iluzioneve të prapambetura provinciale.
Ideja e veprës është që njerëz si Ema që kapen pas idealeve false për t’iu larguar realitetit të vrazhdë përfundojnë duke rënë në një realitet edhe më të piste.
Nëse për Balzakun provinca ishte diçka që kundërshtonte Parisin, për Floberin gjithë realiteti francez po bëhej provincial.
Romani fshikullon përmbysjen e principeve në Paris ku shkelja e kurorës nuk përbënte skandal.
Ema me ndihmën e Leonit apo Rodolfit mundohet të imitojë modelet që ofron Parisi, sepse siç i thotë Leoni: “Në Paris kështu bëjnë të gjithë”.
Floberi luhatet mes simpatisë për Emën si viktimë e librave romantikë dhe mjedisit meskin shoqëror dhe qëndrimit kritik ndaj falsitetit të saj, egoizmit dhe trillit
. Floberi depërton shpesh në mendimet e Emës.
Për lumturinë ajo mendon se mund ta gjej në disa vende që “duhej ta krijonin lumturinë si ndonjë bimë të veçantë që del në një vend dhe s’bëhet dot askund tjetër”.
Ajo mendon se do të ishte e lumtur nëse do të shkonte diku në Skoci apo do të mund të kishte një vilë zviceriane dhe një burrë të veshur me frak dhe çizme lëkure.
Ëndrrat për këto vende të bukura janë prelud i zhgënjimit dhe tragjedisë në fund të romanit.
Për Sharlin mendon se ai po të donte do ta kishte kuptuar dhe Ema do ta zbraste zemrën nga gjithçka ndiente.
Ajo mendonte se sa më shumë e lidhte jeta bashkëshortore aq më tepër shkëputej shpirtërisht prej Sharlit.
Mendonte se po t’i përkushtohej qeverisjes së shtëpisë do të dilte disi nga monotonia.
Shijet e holla të Emës dukeshin në çdo gjë qe zinte me dorë, ashtu siç kuptohej se nuk e kishte idenë e masës së shpenzimeve.
Për njerëzit e tjerë, të ndryshëm nga i shoqi ajo mendonte se s’kishte burrë që t’i ngjante Sharlit: çdo burrë tjetër mund të kishte qenë i pashëm, i zgjuar, i ngritur, joshës, ashtu siç ishin pa dyshim burrat e shoqeve të saj të manastirit.
Për të harruar kopshtin e përjetshëm të shtëpisë së saj, ajo shëtit shpesh nëpër rrugët e provincës ku vëren me vëmendje bimët dhe gjallesat.
Për jetën në fshat mendonte se ishte shumë monotone dhe e ftohtë si ndonjë pullaz me baxhën nga veriu ku mbizotëronte mërzitja si ndonjë merimange e heshtur që thurrte rrjetën e vet në errësirë, në të gjitha skutat e zemrës se saj.
Jeta e saj i dukej në kontrast me jetën e zhurmshme të Parisit.
Ema dhe Sharli kanë interesa të ndryshme kulturore.
Ajo vizaton, i bie pianos, lexon libra.
Sharli preokupohet vetëm për anën praktike të familjes: siguron të ardhurat, punon pafundësisht, kënaqet me poezitë që i lexon Ema, krenohet që ka një grua të tillë dhe fle me gërhima.
Lindja e dashurisë mes Emës dhe Leonit do të sjellë një tronditje në dukje pozitive në jetën e Emës.
Lidhja mes tyre duket në fjalët që shkëmbejnë: miratojnë shpesh njëri – tjetrin duke shprehur shije të njëjta artistike; në gjestet:
Leoni krijon afrimitet me Emën që në momentin e parë të njohjes kur vendos këmbën te shkallëza e karriges së saj; në vështrimet: ai e vështron në heshtje ndërsa Ema i ngul dy sytë e saj të mëdhenj dhe të zinj.
Emës i pëlqen fakti që Leoni është një djalë i ri me shpirt të lirë dhe ëndërrimtar.
Mendon se ai ka shpirt të ndjeshëm ndaj artit dhe të bukurës në përgjithësi.
Monotonia në roman kuptohet në atmosferën e përgjithshme kur në fshatrat Tot dhe Jonvil koha kalon pa larmi veprimesh.
Vetëm darkat mes të njohurish mund te ndryshojnë monotoninë.
Mediokriteti dhe injoranca i mbishtohen monotonisë në Jonvil.
Kjo duket në gafat që bën Omeja kur kërkon t’u mburret të pranishmëve për njohuritë shkencore që ka.
Në përgjithësi jeta provinciale karakterizohet nga mungesa e argëtimit kulturor, nga mungesa e prurjeve në njerëz dhe vizitorë, mungesa e shëtitoreve dhe variacionit jetësor.
Ema është që në fillim të romanit personi që s’mund të përshtatet me realitetin ekzistues, pasi trurin e saj e kanë zaptuar modelet e përftuara nga veprat romantike.
