Kur erdhëm këtu ishte shtëpia plot me njerëz, të gjithë ishin me të z eza dhe po q anin.
Aty e kuptova se…” Këto fjalë dalin nga goja e një vajze 10 vjeçare shqiptare. Katerina quhet. Jeton në skaj të qytetit të Ballshit, larg të tjerëve dhe së bashku me motrën e saj 14 vjeçe, Kristinën, vëllain 5 vjeçar Orgiton dhe së fundmi nënën, Laurëtën.
Je ta e këtyre fëmijëve është ndryshe nga ajo e shumicës së shqiptarëve. Këta fëmijë janë je timë prej mëse dy vitesh, pasi babai i tyre 37 vjeçar ka vd ekur për s hkak të një sëm undje. Pav arësisht sëm undjes që i mori te a tin, vetë fëmijët janë sëm urë. Veçanërisht Katerina dhe Orgito. Të dy v uajnë nga ane mia.
Ajo që i mban të gjitha mbi shpinë është Laureta. Ajo është e re në moshë, por veshja e zezë për të nderuar të shoqin dhe v uajtjet e përditshme ia kanë vjed hur rininë. Vetë Laureta tregon historinë e saj dhe të fëmijëve për emisionin “Shqiptarët për Shqiptarët”. Laureta: Burri ndërr oi je të para tre vitesh e gjysëm. Kemi je tuar në një shtëpi me qira, por nuk e p ërballonim dot je tesën. Im shoq punonte në një lavazh makinash. Kam patur mjaft pr obleme. Vajzën e vogël e kam anem ike, i binte deri në 10 herë në ditë të f ikët. Djali lindi po ashtu me ane mi të theksuar, pastaj dysh ohej për ta lasemi… me vësht irësi kemi je tuar, me b orxhe. Momenti më i vësht irë për mua ka qenë kur djali ishte i sëm urë, dhe së bashku dhe im shoq.
Djalin e dërguam në Tiranë dhe po atë ditë u sëm ur burri. Nuk kishim mundësi që të p ërballonim faturat. Im shoq duhej të bënte një op eracion, por ai mendonte për djalin, jo për veten. Nuk e p ërballoi dot… (q an) Nuk arriti dot që të futej në op eracion… nuk arriti dot të thërriste fëmijët. P ërjetimin të rë ndë kanë këta fëmijë, por më së shumti vd ekja e të atit ka lënë shenjë tek 10 vjeçarja. Çdo vit kur ajo ka ditëlindjen, q an, por jo nga gëzimi. Katerina: Atë ditë ishte ditëlindja ime, pasi të ktheheshin nga spitali më kishin thënë se do festonim por ne nuk e festuam. Kur erdhëm këtu ishte shtëpia plotë me njerëz, të gjithë ishin me të zeza aty e kuptova. Mamin e pyeta pse po q an. Ajo më tregoi Më tha se babi nuk do të kthehej.
Kristina është më e madhe në moshë se fëmijët e tjerë dhe e kupton më q artësisht h umbjen. Q an kur rr ëfen momentin që e kuptoi se të atin nuk do ta shihte më kurrë. Kristina: Kam gjetur nënën tek dera. Kur jam afruar, kam kuptuar që im atë kishte vd ekur. Kam q arë shumë. Jam nd jerë shumë e vet muar. Nuk haja e as nuk pija asgjë. Qëndroj e fortë se nuk e shikoj dot motrën edhe mamin të q aj në e të lën dohen. Mun dohem ta harroj por prapë kur shikoj fotot më kujtohet, s ëmurëm, qëndroj me ilaçe
Emisioni dhe shqiptarët vendosin ta nd ihmojnë familjen e këtyre je timëve. Elvis Naçi udhëton drejt Ballshit për të parë nga afër kushtet ku je tojnë je timët. Me të hyrë në banesë, shikon se fjala është për një magazinë të vjetër, e cila e ka h umbur funksionin që nga koha e k omunizmit. Shi bie dhe uji hyn brenda. Një dhomë tashmë është e mb ytur në ujë. Pikërisht dhoma ku Laureta flinte me të shoqin, një dhomë që e lejon shiun nga të katra anët. Përveçse faktit se nuk ka ushqim m jaftueshëm për fëmijët e saj, Laureta tregon se je ton në një magazinë ku vite më parë bëheshin remond pjesë të trenit. Kur vjen dimri, jeta e këtyre fëmijëve bëhet ende më e z ezë, një tme rr që e tregojnë vetë pamjet.
Laureta: Kemi 8 vjet që banojmë këtu. Banojmë vetëm këtu, lagjen e kemi poshtë. Kam fr ikë se je tojmë vetëm, fr ika është e para, sidomos kur na ka marrë era llamarinën, ranë poshtë gurët. Në dimër këtu del përroi, na ka p ërmbytur edhe përroi, ne ishim në gjumë. Kishte vajtur uji tek koka e divanit, kur u zgjova ne po pluskonim me mobiljet mbi ujë, nuk dinim çfarë të bënim, gjitoni na ndihmoi të ngjiteshim tek ai, çfarë bie jashtë bie brenda. Kur bie shi ne nxjerrim kovat, në dimër fëmijët kanë ftohtë. Elvis Naçi: Laureta shumë keq qenka këtu kur bie shi. Laureta: Djalin e vogël e kam rritur pa tavan. Naçi: Tani ne kemi ardhur për të hapur një derë të bukur, për t’i lënë pas këto vësht irësi.
Laureta: Vjet në dimër ishim të gjithë të sëmurë, unë vajzat dhe djali. Naçi: Ditën qenka fr ikë të rrish, natën kushedi sa të vështirë e keni. Mos harroni që Zoti nuk i harron je timët. Unë s hpresoj që me familjen tuaj do të bëhet diçka e bukur dhe e mr ekullueshme. Kur të gëzoni ju, të gjithë do të gëzojnë. Elvis Naçi merr mënjanë Kristinën 10 vjeçare dhe i premton se nuk do të je tojë më në këtë magazinë dhe se ditë më të mira do të vijnë për të dhe gjithë familjen e saj. Naçi: Këto fjalë që po të them do mi kujtosh në të ardhmen. Ne do të ikim diku tani, shkoj thuaji mamit sepse do të lëvizim.
E gjithë familja së bashku me Nain dhe bashkëshorten e tij largohen drejt qytetit. Atje i p ret një s urprizë e madhe. Shiu ka përfunduar tashmë dhe e gjithë familja ndodhet p ërballë një dere. Fatma i jep çelësat e kësaj dere Lauretës. E pr ekur ajo hap derën dhe hyn brenda shtëpisë së saj të re. Naçi: Laureta gjëja e parë e mirë që bëmë ishte që të largoheshim nga ai ferri atje. Kemi parë shumë raste, por që të tre fëmijët e tu të qëndronin në atë f e rr, nuk e di. Tani Fatma do të japë një diçka dhe shpresojmë që f e rri të kthehet në një ëndërr të bukur.
Laureta: Të falënderoj me gjithë z emër, nuk ka em ocion më të madh se kjo. I falënderoj të gjithë ata shqiptarë që kanë kontribuuar për mua dhe fëmijët e mi… nuk di çfarë të them, jam shumë e em ocionuar. Kurrë nuk e kisha menduar se do të arrinte kjo ditë. Fatma: Ti e meriton Laureta sepse ke bërë s akrifica shumë të mëdha. Me Kristinën po flisja dhe më thoshte që ka shumë t urp… e kuptoj shumë mirë, kam djalin në moshën e Kristinës dhe ajo është në një moshë kur poston foto në rrjetet sociale e kanë veshje, kurse Kristinë iu desh të dilte para kameras dhe të tregonte vësht irësinë që ka je tuar… por sot Kristina ti ke mundësi, të kesh ëndrra, ti je një vajzë e zgjuar.
